Dinsdag 12 mei 2020 overleed ons gewaardeerd lid Cees Tuinman op 77-jarige leeftijd. Cees was lange tijd actief voor de VVD: een gedreven en betrokken liberaal. Hij was geen man van grote woorden of een hang naar de schijnwerpers, maar iemand die doelgericht zaken voor elkaar kreeg.
Vanuit Schellinkhout streek Cees halverwege de jaren zestig neer in Abbekerk. Hij raakte al snel actief in het verenigingsleven, naast zijn werk als veehouder en later relatiebeheerder bij de Rabobank. In aanloop naar de gemeentelijke herindeling van 1979 was hij medeoprichter van de dorpsraad. Die moest in de nieuwe gemeente Noorder-Koggenland fungeren als ‘de ogen en oren van de politiek’.
Noorder-Koggenland
In 1992 meldde Cees zich aan bij de VVD, waarvoor hij onder meer actief was als commissielid. Na de verkiezingen van 2002 werd hij raadslid en fractievoorzitter. Het liberale smaldeel van de gemeenteraad roeide tegen de stroom in. Toenmalig fractiegenoot Engelien Vrieze: ‘Wij werkten prima samen maar hadden vanuit de oppositie niks in te brengen.’
Toch liet Cees zich niet uit het veld slaan. Gedreven beet hij zich vast in diverse dossiers, immer de feiten op een rijtje. ‘Regelmatig fietste hij naar het gemeentehuis in Midwoud om de ambtenaren en wethouder te spreken. Hij wilde altijd het naadje van de kous weten’, aldus collega-raadslid Dita Kistemaker.
Medemblik
Ook na de fusie met Wognum en Medemblik in 2007 zette Cees die routine voort, ditmaal als voorzitter van de vierkoppige fractie. Hij wist de nieuwe club VVD’ers, allemaal afkomstig uit drie voormalige gemeenten, tot een succesvol team te smeden. Cees gaf zijn collega’s veel ruimte, hoefde zelf niet zo de voorgrond maar pakte zijn momenten. Hij was overal van op de hoogte en vond bij tegenstellingen altijd wel een compromis.
Abbekerk en Lambertschaag hadden zijn bijzondere aandacht. Cees kende iedereen en iedereen kende Cees. Zijn politieke voorkeur speelde daarbij amper een rol. Sommige dorpsgenoten wisten zijn partijkleur niet eens, velen stemden ‘gewoon op Cees’. Hoewel geen echte partijtijger was hij zeker ook geen dorpsburgemeester: het algemeen belang van de gemeente stond voorop en daarover was hij eerlijk naar zijn plaatselijke achterban.
Cees’ enige belofte aan de kiezer was 100% inzet om zaken gedaan te krijgen. Soms was dat een kwestie van lange adem, zoals de realisatie van een parkje bij woonzorgcentrum De Watermolen. Het kostte jaren om het project van de grond te krijgen en hij wist het ternauwernood te redden van de bezuinigingsdrift van de wethouder. Daarnaast maakte hij zich onverstoorbaar hard voor woningbouw in de kernen.
Afscheid
In 2011 volgde wederom een fusie, ditmaal met Wervershoof en Andijk. Cees noemde dit zijn ‘laatste politieke kunstje’. Ondanks een indrukwekkend aantal voorkeursstemmen koos hij voor een rol in de luwte, maar achter de schermen was hij zeer actief en betrokken. ‘De politiek dichter bij de gemeenschap brengen’, dat stelde Cees zich steeds tot doel en weinigen zullen het welslagen betwisten.
Menigmaal hield hij VVD-collega’s een spiegel voor als politieke plannen dreigden te sneuvelen. Het gaat om de toon van de muziek: ‘Je hebt wel gelijk maar ze geven het je niet’ was een veelgehoord mantra. Cees wist te relativeren, dingen krijg je voor elkaar door compromissen te zoeken en soms een stapje terug te doen.
Resoluut was hij over zijn besluit om in 2014 af te zwaaien uit de politiek. Hij wilde van zijn pensioen genieten en anderen de ruimte geven. Toch verdween hij zeker niet uit beeld: op gepaste tijden kregen de collega’s bericht uit Abbekerk. Helaas is daar nu een plotseling einde aan gekomen. Wat rest zijn warme herinneringen.
Tekst: Mark Raat
